ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΛΑΧΟΓΙΑΝΝΗΣ

« Αξίζει για τους νέους δικηγόρους να λεχθεί..... Όπως πολλοί θα θυμούνται, τα δικαστήρια προ του 1940 στεγάζονταν στα συνεχόμενα οικήματα των αδελφών Μπενιάδη και Χρυσοσπάθη στην πλατεία της Φραγκόλιμνας, η δε Εισαγγελία στην οικία του κ. Χαράλαμπου Δημητρούλια  επί της οδού Υπαπαντής.

Το ισόγειο της Εισαγγελίας, μετά την εκεί κατά το 1926 επισυμβάσαν πυρκαγιά της Εισαγγελίας, διαρρυθμίστηκαν κατά την ανέγερση των πυρπολημένων κτιρίων εις πλήθος ανεκτών δικηγορικών γραφείων, ο δε πέριξ της Εισαγγελίας χώρος  κατακλύσθηκε από δικηγορικά γραφεία.

 Νέοι και παλαιοί δικηγόροι στεγάστηκαν στα γύρο οικήματα του κ. Χαραλ. Δημητρούλια, Kαμαρινάκη , Εφεσίου, Μπάκα κλπ.

Μια παλιά συνήθεια που ζει ακόμα ανάμεσα στους δικηγόρους , είναι οι δικηγόροι της Καλαμάτας, να συγκεντρώνουν τα γραφεία τους γύρω από τα δικαστικά καταστήματα. Έτσι και τώρα είμαστε συγκεντρωμένοι γύρο από την Εισαγγελία  με κέντρο το  γραφείο Βλαχογιάννη - Γιαννακόπουλου - Αντωνόπουλου.

Το γραφείο  αυτό ήταν ακριβώς απέναντι της οικίας Δημητρούλια επί της προσόψεώς της, επί της οδού Υπαπαντής και επί της οικίας Kαμαρινάκη, περιλαμβανούσης 4 εν όλω δικηγορικά γραφεία.

Το πρώτο και γωνιακό ήταν του Παπανικολόπουλου, το αμέσως επόμενο του Βλαχογιάννη, ύστερα του Πατριαρχέα, το άλλο του Ξανθάκη, ύστερα του Μανίνου και το τελευταίο και πάντοτε κλειστό του Γ. Μαράκα.

Ακριβώς επί του πεζοδρομίου της οικοδομής αυτής και μεταξύ των γραφείων Ξανθάκη - Μαράκα, η άγρυπνη φροντίδα του Βλαχογιάννη είχε διασώσει από την εκπολιτιστική μανία του δήμαρχου Κροντήρη μια μικρή ακακία η οποία προορίστηκε να σκιάσει κάτω από τη σκιά της, όλη της ζωηράδα των δικηγόρων της εποχής.

Ο Γιάννης Βλαχόγιανης σαν άλλος αρχαίος φιλόσοφος είχε εγκαταστήσει κάτω από το φτωχικό φύλλωμα της μικρής ακακίας, τη σχολή του, τη σχολή της χαράς, της αφροντισιάς, της ομόνοιας , τα χειμερινά ηλιόλουστα μεσημεριανά και απογευματινά έβλεπε ο διαβάτης της οδού Υπαπαντής ένα πλήθος δικηγόρων  εκεί να λιάζονται , να συζητούν και επί το πλείστον να θορυβούν.

Το δεντράκι, αντιπροσώπευε ένα κομμάτι, το καλύτερο κομμάτι ση ζωής πάρα πολλών σημερινών δικηγόρων.

Κάτω από το δεντράκι ενεφανίζετο καθημερινά  ότι ωραιότερο είχε να επιδείξει ο δικηγορικός σύλλογος  σε πνεύμα.

Εκεί ο Πατριαρχέας με το αδιάπτωτο κέφι του, εκεί ο Μενεσόπουλος με την ιδιόρρυθμη θυμοσοφία του, εκεί ο Μαράκας με το σπιρτόζικο πνεύμα του , εκεί ο Κωστόπουλος  Αντώνιος κακοκομεταχειριστής της χρονολογίας , εκεί ο Κάρτσωνας , εκεί ο Αντώνιος Μποέμ ο Ξανθάκης , ο καλαματιανός δικηγόρος Κουτσομητόπουλος, Δικαίος, Ζέρβας, Χριστοφιλόπουλος, εκεί προ πάντός ο Βλαχογιάννης η κλώσσα της συντροφιάς μας.

Κάτω από το Δεντράκι ακούγονταν τα ωραιότερα ανέκδοτα της ζωής των προηγουμένων δικηγόρων και των τωρινών, ο Μακράκης, η τότε ζωντανή ιστορία της παλιάς Καλαμάτας εκεί ξεσπούσε, εξαντλώντας την υπομονή των ακροατών του, ο Κωστόπουλος εκεί επέμενε και καθημερινά καυγάδιζε  με το Βλαχόγιαννη γιατί ο δεύτερος διόρθωνε πάντοτε τις χρονολογίες στις διηγήσεις του πρώτου, ο οποίος σε πείσμα εκείνου τοποθετούσε  πράγματα και γεγονότα σε προϊστορικές εποχές...               Έτσι πολλές φορές ο Κωστόπουλος λαβαίνοντας μέρος σε μια συζήτηση, θυμόταν ξαφνικά καμιά ιστορία της παλιάς εποχής και με ελαφρά συνείδηση μας την πάσαρε αφού την διασκεύαζε με τη καταπληκτική προχειρότητα που τον διέκρινε, ώστε να σχετίζετε με το θέμα της συζήτησης, σαν ιστορία πρόσφατη. Και εδώ ακριβώς και την ώρα που εκείνος ήταν απορροφημένος από τη διήγηση, ξεφάντωνε ο Βλαχόγιαννης, ο οποίος σε καμία περίπτωση δεν άφηνε τον Κωστόπουλο να αμαρτήσει για να του θυμίσει  ότι η ιστορία αυτή έλαβε χώρα προ 40 ετών με άλλα πρόσωπα και διαφορετικές συνθήκες και ότι ο ίδιος ο Κωστόπουλος την είχε διηγηθεί πλέον από 20 φορές εντελώς διάφορα της μιας από την άλλη.

Και η παρατήρηση του Βλαχόγιαννη ήταν μεν πάντοτε σωστή, ηλεγμένη  και από τους νεώτερους εξ’ αιτίας  της ιστορίας της μονομαχίας  του Ε. Κουλουμβάκη τότε δικηγόρου Καλαμών  με τον τότε Δ.ντην Χωροφυλακής Στριστομπολαι την οποία ηρέσκετο να διηγείται ο Κωστόπουλος , πάντοτε όμως εντελώς διάφορον, εγένετο όμως με  τον ιδιάζοντα του Βλαχογιάννη τρόπον , έτσι που προκαλούσε το γέλωτα και αυτού του Κ.


Ο Βλαχόγιαννης ήταν άνθρωπος που είχε  ....τα όρια της ηλικίας, γιατί αν και ήταν 60 χρονών σκεπτόταν και δρούσε ανάλογα με τις περιστάσεις και σαν νέος 25 ετών και σαν 40 ή και σαν 60. Τίποτα δεν ήταν ικανό να εμποδίσει το Βλαχογιάννη , που σημειωτέον βαρυνόταν με τεράστια οικονομικά βάρη και οι οικονομικές δυσκολίες ήταν γι’ αυτόν καθημερινό άθλημα, να σκεφτεί και να δρα σαν παιδί. Το γέλιο και η αναζήτηση της χαράς ήταν η πραγματική του ενασχόληση....................

.....................

Ψηλός με τ’ άσπρα μαλλιά του άτακτα φάνταζε από μακριά σαν τις γέρικες εκείνες βουνοκορφές που υψώνονται αιώνια χιονισμένες υπερήφανες γιατί ο καταλύτης χρόνος τις αφήνει ανέπαφες.........

Βουβή με τη καρδιά σφιγμένη τον συνόδευσε ... του δικηγορικού συλλόγου στη τελευταία του κατοικία, ένα δάκρυ ειλικρινό άνθησε στα μάτια όλων μας όταν ο παπάς μας κάλεσε να δώσουμε το τελευταίο ασπασμό, ένας λυγμός συντάραξε τα στήθια μας και η συνείδηση του κενού που άφηνε ο θάνατος του Βλαχόγιαννη  γύρω μας, μας καθιστά όλους βωβούς. Να γιατί προτιμήσαμε το βωβό αποχαιρετισμό από ένα τυπικό επικήδειο .....

...τα χρόνια της σκλαβιάς που ήλθαν και οι ασχήμιες της μεταπελευθερωτικής ζωής, δεν μας έδωσε την ευκαιρία να συναντηθούμε πάλι όλοι μαζί ... χαρούμενοι, γεμάτοι ελπίδα και αγάπη. Ελπίδα και αγάπη. Αν ποτέ έλθει η ευλογημένη αυτή ώρα τότε είμαι βέβαιος πως οι παλιοί θα ακούσουν πάλι τη γνώριμη φωνή του Γιάννη χαρούμενα να μας ευλογεί

Είθε να μην είναι μακριά η μέρα αυτή....»

Σημείωση:
Κείμενο είναι του τότε δικηγόρου Καλαμάτας,  Νικολάου Κολομβάκη, από την « Ιστορία του Δικηγορικού συλλόγου Καλαμάτας 1927-1947», γραμμένο στη Μακρόνησο όπου ήταν εξόριστος μετά τη Κατοχή.  Η φωτογραφία του Γιάννη Βλαχογιάννη είναι ευγενική παραχώρηση του φίλου μου Γιάννη, εγγονού του, Βλαχογιάννη, δικηγόρου Καλαμών που την αντέγραψε από το οικογενειακό του αρχείο. Δυστυχώς, δεν μου δόθηκε η δυνατότητα, μέχρι σήμερα, να χρησιμοποιήσω τα αρχεία του Δικηγορικού Συλλόγου Καλαμάτας για ανεύρεση στοιχείων για τους παλιούς δικηγόρους.  Στο κείμενο έχει διατηρηθεί η γραφή του συγγραφέα.