ΔΙΚΗΓΌΡΟΙ ΚΑΛΑΜΩΝ

Σάλμας Νικόλαος (1864-1932) γεννήθηκε στη Καλαμάτα όπου και δικηγόρησε από το 1892. Εξελέγη βουλευτής.
Σάλμας Ιωάννης,  γεννήθηκε στην Αρτεμησία της Αλαγωνίας το 1901 δικηγόρησε  στη Καλαμάτα, διετέλεσε Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Καλαμάτας  (1952-1962). 
Σάλμας Παναγιώτης (1874-1951),  γεννήθηκε στη Καλαμάτα, ποιητής και λογοτέχνης, δικηγόρησε  στη Καλαμάτα. 
Σαμπατάς Αναστάσιος (1889-1954), γεννήθηκε στη Καλαμάτα, σπούδασε νομικά και δικηγόρησε από το 1919 στη Καλαμάτα. 
Σαράβας  Δημήτριος (1822-1893). Γεννήθηκε στους Δολούς, αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Καλαμάτας σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου. Αντιπροσώπευσε την επαρχία Οιτύλου ως πληρεξούσιος στην Β Εθνοσυνέλευση (1864). Βουλευτής (1868, 1869,1872,1873,1874 και 1879). Υπουργός Παιδείας και Δικαιοσύνης στη Κυβέρνηση Θ. Ζαϊμη, μετέπειτα Εφέτης και Αρεοπαγίτης.
Σαράβας Κωνσταντίνος, Γεννήθηκε στους Δολούς, σπούδασε νομικά και δικηγόρησε στη Καλαμάτα. Ήταν από τους αρχηγούς της αντιοθωνικής δημοκρατικής κινήσεως κατά την εκθρόνιση του ΄Οθωνα (1862).
Σχινάς Απόστολος (1903-) Γεννήθηκε στον ΄Αρι, σπούδασε νομικά  και δικηγόρησε στη Καλαμάτα, εξελέγη βουλευτής  Μεσσηνίας με τον " Ελληνικό Συναγερμό" (1951) και την ΕΡΕ (1956-1961).
Τζανες Δημητράκης (1833-1904), γεννήθηκε στη Καλαμάτα, σπούδασε νομικά στην Ιταλία και δικηγόρησε στη Καλαμάτα, εξελέγη βουλευτής, θεωρείται ως ο πρώτος ποιητής της Καλαμάτας δημοσιεύοντας τα ποιήματά του με το ψευδώνυμο "Δαφνάς"
Τζανετάκης Πάνος, (1888-), γεννήθηκε στο Λουτρό Οιχαλίας, αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Καλαμάτας σπούδασε νομικά και δικηγόρησε στη Καλαμάτα, ακολούθησε το δικαστικό κλάδο.
Τσαπόγας Βασίλειος, (1904-) γεννήθηκε στο Χατζή, σπούδασε νομικά και δικηγόρησε στη Καλαμάτα, εξελέγη βουλευτής  Μεσσηνίας με το κόμμα των Φιλελευθέρων (1951).
Τσαπόγας Χρήστος, (1920-) γεννήθηκε στο Χατζή, σπούδασε νομικά και δικηγόρησε στη Καλαμάτα.
Τσιμπίδαρος Πότης, γεννήθηκε στη Καρέα το 1897, αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Καλαμάτας, σπούδασε νομικά και δικηγόρησε στη Καλαμάτα. Διευθυντής της εφημερίδος " Θάρρος" μέχρι το 1916. Εξέδωσε την ημερήσια εφημερίδα " Βαλκανικός Ταχυδρόμος" (1918-1920) και συνεργάστηκε ως δημοσιογράφος με εφημερίδες και περιοδικά. 
Φεσσάς Εμμανουήλ, γεννήθηκε στη Μεσσήνη το 1884 και αποφοίτησε από το Γυμνάσιο της πόλης του, σπούδασε νομικά και  δικηγόρησε στη Καλαμάτα, εξελέγη βουλευτής και γερουσιαστής Μεσσηνίας.
Φωκέας Αριστείδης, Γεννήθηκε στα Τσέρια, το 1900, αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Καλαμάτας, σπούδασε νομικά και από το 1930 δικηγόρησε στη Καλαμάτα, έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση με το ΕΑΜ..
Φωτόπουλος Γιαννούλης (1853-1936), Γεννήθηκε στο Μελιγαλά, σπούδασε νομικά και δικηγόρησε στη Καλαμάτα, εξελέγη βουλευτής Μεσσηνίας το 1923.
Φωτόπουλος Κωνσταντίνος (1861-1925), Γεννήθηκε στο Μελιγαλά, σπούδασε νομικά και δικηγόρησε στη Καλαμάτα, εξελέγη βουλευτής Μεσσηνίας το 1915.
Χριστόπουλος Αγαμέμνων, δικηγόρησε από το 1864 έως το 1876 στη Καλαμάτα, ακολούθησε τον εισαγγελικό κλάδο. εξελέγη βουλευτής.
Χριστοφιλόπουλος Πέτρος (1891-1947), Γεννήθηκε στη Καλαμάτα, όπου και δικηγόρησε, εξελέγη γραμματέας του Δικηγορικού Συλλόγου Καλαμάτας.
Χρυσομάλλης Κωνσταντίνος, Γεννήθηκε στο Καρβέλι το 1895, αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Καλαμάτας, σπούδασε νομικά και δικηγόρησε στη Καλαμάτα. Εκδότης της εφημερίδος " Μεσσηνία".

Χρυσοσπάθης Νικόλαος (1878-1954) Γεννήθηκε στο Μάτζαρι, σπούδασε νομικά, δικηγόρησε στο Μελιγαλά. ακολούθησε το δικαστικό κλάδο.

βιβλιογραφία:
Νίκου Καράμπελα, Μεσσηνιακό Βιογραφικό Λεξικό, Εκδόσεις Νέστωρ 1962, Καλαμάτα.


Το έτος 1950, 
είναι καταγεγραμμένοι ως Δικηγόροι Καλαμών οι κατωτέρω αναφερόμενοι : 

Σημείωση :  

Τα στοιχεία που δημοσιεύω δεν προέρχονται από το αρχείο του Δικηγορικό Συλλόγου Καλαμάτας. 

ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΥ ΣΥΛΛΌΓΟΥ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ 50 ΧΡΟΝΙΑ

50 ΧΡΟΝΙΆ ΤΟΥ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΥ ΣΥΛΛΌΓΟΥ

ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ.

του Ν. Κουλουμβάκου

(Ιανουάριος 1948)

«Η έρευνα της πενηντάχρονης ζωής του συλλόγου,  ιστορούμενη μέσα στα πρακτικά των γενικών Συνελεύσεων και του Διοικητικού του συμβουλίου είναι μια μονάχα ευχάριστη απασχόληση, για τον ερευνητή, γιατί μέσα στις σελίδες των κιτρινισμένων αυτών βιβλίων βλέπει να ζωντανεύει ένα ολόκληρο παρελθόν, να κινείται ένας ολόκληρος κόσμος με τα όνειρά του, τις σκέψεις και την ιδιοτροπία  του, ένας κόσμος ξεχασμένος... που στάθηκε ο  θεμελιωτής μιας ιστορίας,  της ιστορίας του συλλόγου, να κυλά μια εποχή περασμένη με τη κατεύθυνσή της με τις ενατενίσεις  της και με τα ιδανικά της, αλλά είναι και... μοιάζει σαν μνημόσυνο εκείνων που πέρασαν, μνημόσυνο ευλαβικό που δικαιούνται από τους νεώτερους... ο ερευνητής συνήγορος να έχει ζήσει  ένα μέρος του χρόνου του... τότε με έρευνα ... παίρνει τη δραματική μορφή της αναδρομής στα περασμένα καλά χρόνια, με τη υπόμνηση ότι ο χρόνος που κύλησε  παρασύροντας μαζί του και τη ζωή, ... το τέλος ... δεν είναι μακριά. Χαρούμενες στιγμές, ...σεβαστά πρόσωπα, αγαπητές μορφές που στο διάβα του ο χρόνος εξαφάνισε, ξαναζωντανεύουν στα μάτια του και τον παρασύρουν να ζήσει φανταστικά για λίγο τη παλιά ... εποχή, την εποχή... Μέσα στα 50 χρόνια ζωής του συλλόγου μας, πέρασαν μορφές και τύποι, που η ανάμνησή τους, συγκινεί βαθιά  τους παλαιότερους, πέρασαν και πολλοί άλλοι που δε ... με κείνους τοποθετούνται χαμηλά. Κάθε εποχή έχει τα λουλούδια της, με τις ευωδιές τους, έχει και τα αγκάθια της ο χρόνος όμως ....

Δικηγορικός Σύλλογος στη Καλαμάτα προϋπήρχε του νόμου περί δικηγορικών συλλόγων, πήρε όμως τη σημερινή μορφή του μετά το νόμο του 1909. Είναι άξιο να χρωματισθεί ιδιαίτερα. Στη πρώτη του συνεδρίαση, ξεχωρίστηκαν οι μορφές του συλλόγου που είχαν προοριστεί να διαδραματίσουν ...ρόλο... ζωή και τη πορεία από τους μικρόψυχους που η μοίρα τους έταξε αρνητές του ....

Υπό τη προεδρία, μιας προσωπικότητας, διεκρίθη όχι μονάχα για την επιστημοσύνη της, αλλά και για την αρχοντιά της, το ήθος της και τα ευγενικά αισθήματά της, του Ν. Καραγιάννη, ο Σύλλογος χάραξε  το δρόμο ... το τίμιο και το ηθικό, και ήταν επόμενο έτσι να χαραχθεί ο δρόμος του, αφού... μορφές σαν του προέδρου του Χρ. Δικαίου, Σάλμα, Κ. Σταυρόπουλου.... Ι. Ζέρβα, Β. Κουτσομητόπουλου, Ι. Κσ...., Β. Μιχαλέα, Δ. Κάβουρα, Γιάννη Βλαχόγιαννη, Πετρ. Χριστοφυλλόπουλου, Γ. Μαράκα, Μάρκου Δαζέα,.... Β. Κωστόπουλου, Γεωργ. Μπουρα..., Γ. Σχινά, Γ.... , Β. Παλαμάρα. Παναγ. Καραγιάννη και άλλων......

Χριστ. Δικαίος μια διακριτική μορφή, ανάμεσα σε ολόκληρο το νομικό κόσμο της Ελλάδας, βρήκε ...ήταν η μοναδική στιγμή...αύξηση του αριθμού των δικηγόρων και εξ’ αυτής επέλθουν ...του δικηγορικού λειτουργήματος.... δια την αξιοπρέπεια των δικηγόρων και των οικονομικών των... και αδικαιολόγητος ….. ότι η δικηγορική υπεράσπιση δύναται να παρέχηται δωρεάν ή αντί ευτελούς  ή γλίσχρου αμοιβής και να ζητεί την ίδρυση κοινού ταμείου των δικηγόρων. 

Δεν ήταν ο Δικαίος ο δικηγόρος... ένας από τους πολύ εργαζόμενους και ήξερε καλύτερα από το καθένα ότι η ίδρυση ενός τέτοιου ταμείου ζημιά θα του έφερνε και όμως ήτα αυτός που το εισηγείτο. 

Οι αρνητές παρουσιάστηκαν, αντέδρασαν και απεχώρησαν, ήσαν οι λίγοι, η εξαίρεση του κανόνα, οι αρνητές από χαρακτήρα, οι δύστροποι, μα η μάζα των δικηγόρων με επικεφαλής τους Κουτσομητόπουλο, Σάλμα, Κ. Σταυρόπουλο, Σταματελάκη, Ι. Ζέρβα .... παραστάτες της ωραίας ιδέας του Δικαίου, θεώρησε ότι ανταποκρίνονται στα αισθήματα τους.

Διαβάζοντας κανείς τα πρακτικά της επομένης συνέλευσης, του δικηγορικού…»

( Σημείωση: 
Ο Κουλουμβάκος, κουμουνιστής, γράφει την ιστορία του στην εξορία. Τα. αποσιωπητικά θέτω όπου το χειρόγραφο του Κουλουμβάκη είναι τόσι φθαρμένο που δεν διακρίνεται η γραφή, και ούτε συμπερασματικά έστω δεν μπορεί γίνει ανάγνωση του κειμένου.)

ΤΑ ΠΟΥΤΑΝΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

ΤΑ ΠΟΥΤΑΝΕΙΑ

(στην αρχαία Ελλάδα)

« παραλλήλως οι διάδικοι κατέβαλλον τα δικαστικά έξοδα,- μικρά δόσις δι’ εκάτερον- τα «πουτανεία»        η μη καταβολή των οποίων συνεπήγετο την αναστολήν της δίκης»

ΕΤΟΣ 1906 

Απεργία δικηγόρων της πόλης των Καλαμών

Η μοναδική, μέχρι σήμερα, απεργία στην Ελλάδα, με «ποιοτικά» αιτήματα, είναι των δικηγόρων της πόλεως των Καλαμών, που έγινε τον Οκτώβριο του 1906, με αίτημα την αναβάθμιση της δικαιοσύνης !  

Το «πρωτοφανές,  εις τα "δικαστικά χρονικά»,  γεγονός « της εν σώματι αποχωρήσεως εκ των συνεδριάσεων των δικηγόρων», ένεκα της οποίας, «εν των πρωτευόντων Δικαστηρίων του Κράτους… αφέθη έρημον δικαστών…"  καταγράφεται ως εξής:

"...  Ας αναθεωρήσομεν τα γεγονότα… η κατάστασις  πλέον κατέστη ανυπόφορος και η κακοδιοίκησις απέπτυσε πάντα χαλινόν. Απέναντι άρα μιας πολιτείας τοιαύτης, ενός κράτους ξεβιδωμένου,  εις σώμα  επιστημόνων επεβάλλετο να ρίψη κατά πρόσωπον αυτού την ευθύνην της παραλύσεως της δικαιοσύνης και ν’ αποδείξη κατ’ ανδρικόν τρόπον, ότι δεν ανέχεται την παρωδίαν αυτήν. Καμαρώσατε τώρα διοίκησιν τυρβάζουσα περί παν άλλο ή την παροχήν δικαιοσύνης, ήτις αποτελεί τον επιούσιον άρτον του πολίτου. Φορολογεί απηνώς και κατά τρόπον ώστε να αποβαίνει απρόσιτος η δικαιοσύνη εις τους ασθενείς και αδυνάτους. Ενώ ουδέποτε σοβαρώς εμελέτησε να προβιβάση και τελειοποιήση την δικαιοσύνην… Κράτος δε το οποίον  δεν έχει επάρκειαν δικαιοσύνης… ασφαλώς δεν έχει τίποτε απολύτως. Κατά της τοιαύτης καταστάσεως ηγέρθη και διεμαρτυρήθη ο δικηγορικός Σύλλογος ….»

Το κείμενο είναι ωραίο μεν, αλλά άγρια καταγγελτικό ενάντια στη κρατική εξουσία  που με δόλια φορολογικά τεχνάσματα, όπως κάνει και σήμερα,  άρχισε τότε να περιορίζει το βασικό ανθρώπινο δικαίωμα της παροχής δικαστικής προστασίας, και να τη στερεί από οικονομικά ανήμπορους πολίτες. 
Πρόκειται για  απεργία με αίτημα "την αναβάθμιση της δικαιοσύνης", με ένα ωραίο "μνημειακό"  κααγγελτικό κείμενο των εξεγερμένων συνειδήσεων των δικηγόρων των Καλαμών, ενάντια σε μια εξουσία παράλογη, που δεν σεβόταν τότε, και ποτέ δεν σεβάστηκε μέχρι σήμερα ανθρώπινα δικαιώματα. Κείμενο  που θα έπρεπε να διδάσκεται σε νομικούς, δικηγόρους και δικαστές. 
Απεργία και αιτήματα, που δεν έχουν τεθεί πάλι ποτέ ίσως μέχρι τα σήμερα αφού σύνηθες είναι, τα "ύστερα χρόνια"  να απεργούν όλοι και μόνο για οικονομικά συμφέροντα και  επιδιώξεις, και καμιά φορά, μέσα σε οικονομικά αιτήματα, "χώνουν",   " σαν μαϊντανό", συνήθως κάτι "ανώδυνες" για την εξουσία, αόριστες και ακατανόητες φράσεις και έννοιες,  δήθεν για το δίκαιο, τη "δικαιοσύνη" και τα ανθρώπινα δικαιώματα, που μπερδεύουν και αποπροσανατολίζουν τους πολίτες . 
Και θα το πω πάλι: ποτέ  άλλοτε, μέχρι τα σήμερα, οι κάθε λογής, "αριστεροί", "δεξιοί" και άλλοι "προοδευτικοί", δεν μίλησαν για "παρωδία" και "παράλυση", και "υποβιβασμό, και ανεπάρκεια" της δικαιοσύνης και ποτέ πάλι δεν κατήγγειλαν την αποστέρηση αυτού του δικαιώματος από αδύναμους πολίτες με φορολογικές μεθόδους. 
Καμία άλλη απεργία  δεν έγινε ίσως ποτέ πάλι, με στόχο την "αναβάθμιση" και την "επάρκεια" της δικαιοσύνης και της διασφάλισης αυτού του δικαιώματος για όλους τους πολίτες. Αντίθετα, σήμερα, κυριαρχεί η εισπρακτική αντίληψη,  "της  δια της απαγορεύσεως με "παράβολα", "δικαστικό ένσημο" και "τέλη απογράφου",  προστασίας" αυτού του δικαιώματος  " εν ονόματι του ελληνικού λαού".....   

---

« Το επαρχιακόν δικαστήριον συνίσταται από τρεις κριτάς λαϊκούς, εκλεγομένους από τας επαρχίας…. »

1825 ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ: 

« Το επαρχιακόν δικαστήριον συνίσταται από τρεις κριτάς λαϊκούς, εκλεγομένους από τας επαρχίας…. »

 

Στην "ΕΛΛΗΝΙΚΉ ΠΟΛΙΤΕΊΑ", τη πρώτη ΕΛΛΗΝΙΚΉ ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ (1822- 1829), αν και δεν είχαμε ακόμα Κράτος, υπήρχαν Δικαστήρια και Δικαστές,  (Κριτήρια και Κριτές τους λέγανε τότε), και οι Δικαστές (Κριτές) πρώτα εκλεγόντουσαν, εννέα τον αριθμό "υποκείμενα άξια". σύμφωνα "με τον περί εκλογής νόμο" που ίσχυε τότε εντός ή εκτός των Επαρχιών που λειτουργούσαν τα δικαστήρια, και μετά από τους εκλεγέντες εννέα "κριτάς λαϊκούς"  έπαιρνε η Διοίκηση  και διόριζε  τρεις από αυτούς στο Δικαστήριο. 

 

Δεν υπήρχε τότε κράτος, αλλά "ΕΛΛΗΝΙΚΉ ΠΟΛΙΤΕΊΑ",  με καθολικά οπλισμένους πολίτες. 

 

 Tον Οκτώβριο τότε του 1825 ψηφίστηκε και δημοσιεύτηκε στις 14.11.1825 ο «ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΩΝ, με το εξής περιεχόμενο.

          «ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΏΝ ΔΙΚΑΣΤΗΡΊΩΝ

«….. Α` Διορίζονται εις την Ελλάδα τέσσαρα είδη δικαστηρίων. α` το των ειρηνοποιών. β` το πρώτον ή επαρχιακόν δικαστήριον. γ` το των εκκλήτων δ` το ανώτατον της Ελλάδος Δικαστήριον. Β` οι δημογέροντες εκάστου χωρίου, κωμοπόλεως, διορίζονται να αναλάβωσι τα χρέη των ειρηνοποιών κριτών. Γ` Εις πάσαν επαρχίαν διορίζεται εν δικαστήριον  α` Το επαρχιακόν δικαστήριον συνίσταται από τρεις κριτάς λαϊκούς, εκλεγομένους από τας επαρχίας… Δ` Διορίζονται προς το παρόν δικαστήρια των εκκλήτων συγκείμενα από πέντε μέλη λαϊκά εκλεγόμενα από την Διοίκησιν, τα εξής: α` Εν εις Τριπολιτζάν, δια τας επαρχίας Καλαβρύτων, Βοστίτζης, Π. Πατρών, Γαστούνης, Πύργου, Αρκαδίας, Νεοκάστρου, Μοθώνης, Κορώνης, Νησίου, Κουτζούκ Μάνης, Ιμπλακίων, Φαναρίου, Λεονταρίου, Καρυταίνης, Καλαμάτας, Μιστρά, Ανδρούσης, νέας Σπάρτης και Τριπολιτζάς. Β. Εν εις Ναύπλιον…γ`. Εν εις Αθήνας…δ` Εν εις Μεσολόγγι… ε`. Εν εις Νάξον…

Εν ΄Αστρει τη ιή Απριλίου αωκγ΄. Της ανεξαρτησίας.

Ο Πρόεδρος της εθνικής συνελεύσεως Πέτρος Μαυρομιχάλης

Ο αρχιγραμματεύς  Θ. Νέγρης. έπονται και λοιπαί υπογραφαί.»

---

Επειδή ο σκοπός πάσης ευνομούμενης πολιτείας είναι το να απολαμβάνει έκαστος πολίτης το δίκαιόν του

1822

« Επειδή ο σκοπός πάσης ευνομούμενης πολιτείας είναι το να απολαμβάνει έκαστος πολίτης το δίκαιόν του΄ Επειδή δια να το απολαμβάνει χρειάζεται και τακτική  διάταξις περί Κριτηρίων΄

Το  Βουλευτικόν εθεσπίσατο

και το Εκτελεστικόν επεκύρωσε τάδε΄

Α΄. Ο προστιθέμενος εις τον παρόντα νόμον περί κριτηρίων οργανισμός…

Ήταν τότε το δεύτερο έτος της Ελληνικής Επαναστάσεως και η Βουλή με την εκτελεστική εξουσία ήξεραν ότι απευθυνόντουσαν σε Ελληνες  " Πολίτες",  και όχι σε υπηκόους της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, διδάσκοντας ότι: " σκοπός πάσης ευνομούμενης πολιτείας είναι το να απολαμβάνει κάθε πολίτης "το δίκαιόν του" και ότι γι' αυτό χρειαζόταν να φτιάξουν δικαστήρια,  που δεν είχαν ακόμα!  

Ήταν τότε που δεν υπήρχε ακόμα ελληνικό κράτος αλλά        " Ελληνική Πολιτεία" με ελεύθερους, επαναστατημένους και  καθολικά οπλισμένους πολίτες και όχι "ραγιάδες" ... 

1829 ΕΓΚΛΗΣΙΣ ΓΙΑ ΠΕΙΡΑΤΕΊΑ KATA ΗΛΙΑ ΚΑΤΣΑΚΟΥ ΜΑΥΡΟΜΙΧΑΛΗ

 « Αρ. 736 πρόγραμμα ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ. Αντι – Θαλασσίου Δικαστηρίου Επιτροπή. Επειδή ο Ηλίας Κατσάκος Μαυρομιχάλης, εναγόμενος από τον πλοίαρχον Αθανάσιον Βλασόπουλον και από τον Γεώργιον Λεμονήν, ως εφοπλιστής και συμμέτοχος της Γαλλότας διοικουμένης υπό τον Χρήστον Λασπίτην Μπαλουκλαβάν, η οποία εγύμνωσεν ( ως αναφέρουν οι ενάγοντες) κατά τον Μάιον του 1827, το μαρτιγον άγιον Σπυρίδωνα του Χρήστου Βλασσσσοπούλου, εκαλέσθη την 22 του παρελθόντος Φεβρουαρίου 1829, δια του κατά την Λακωνίαν Εκτάκτου Επιτρόπου.

Επειδή η αυτή κάλεσις επανελήφθη την ιδίαν ημέραν και εστάλη και δια του Εκτάκτου Επιτρόπου της Κάτω Μεσσηνίας, όστις δια του από 28 παρελθόντος Φεβρουαρίου έγγραφόν του αναφέρει, ότι έλαβεν την ρηθείσαν κάλεσιν του Δικαστηρίου προς τον Ηλίαν Κατσάκον, και ότι θέλει ενεργήσει

Γνωστοποιείται δια του παρόντος ότι, ανίσως, ο ρηθείς Ηλίας Κατσάκος Μαυρομιχάλης, δεν εμφανισθή εντός είκοσι ημερών από σήμερον, δια να απολογηθή  προσωπικώς ή δια νομίμου επιτρόπου του εις όσα παρά των ρηθέντων εναγόντων Α. Βλασοπούλου και Γ λεμονή εγκαλείται, θέλει κρηθεί ερήμην. Το παρόν θέλει κολληθή εις τας θύρας του Δικαστηρίου, της καθεδρικής εκκλησίας, εις το πολυανθρωπότερον μέρος της πόλεως ταύτης..."

1829.- ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΑΙ Ο ΟΡΚΟΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΩΝ

Μετά την Επανάσταση, ένα λασποχώρι ήτανε η Καλαμάτα, και μόνο 150 περίπου οικογένειες κατοικούσαν εκεί,  όλο φοβέρες και πλιάτσικο στα χέρια Μανιατών, πειρατών και άλλων ρέμπελων, που οπλισμένοι μπαινοβγαίνανε και τριγυρνούσαν στο Μεσσηνιακό κάμπο και στους λιμνιώνες στις άκρες της θάλασσας του μεσσηνιακού κόλπου, και καμιά εξουσία δεν μπορούσε να σταθεί στη πόλη , ούτε αρχές και δικαστήρια. 

Γι’ αυτό και το πρώτο δικαστήριο, που έφτιαξε η επαναστατημένη "Ελληνική Πολιτεία", έγινε μακριά από τη Καλαμάτα, στη πόλη "Φιλιατρά"  που το έτος 1829 ορίστηκε σαν προσωρινή έδρα του Δικαστηρίου, με την εξής σύνθεση του δικαστηρίου : 

 και κλήθηκαν οι Δικαστές 

να δώσουν τον ακόλουθο όρκο:   

« Αρ. 10. 53
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ.....
Ο όρκος των Δικαστών.

Εν Ονόματι της Αγιοτάτης και Αδιαιρέτου Τριάδος,

Ορκίζομαι να δικάζω κατά τους νόμους της Ελληνικής πολιτείας, και δια καμμίαν περίστασιν να μη παρεκτραπώ εις τας αποφάσεις μου από αυτούς.

Να μην προδίδω τα συμφέροντα της κοινωνίας, ούτε τα συμφέροντα των δικαζομένων

Να μην δέχομαι καμμίαν παράκκλησιν ή πληροφορίαν εκτός του Δικαστηρίου περί της δικαζόμενης υποθέσεως. Να μην καταδεχθώ ποτέ να λάβω από κανένα, και δια καμμίαν πρόφασιν, αμέσως ή εμμέσως, το παραμικρόν δώρον.

Να μην επηρεάζομαι ούτε από έχθραν, ούτε από κακίαν, ούτε από φόβον, ούτε από συμπάθειαν, αλλά να δίδω την ψήφον μου με την αφιλοπροσωπίαν και σταθερότητα, αι οποίαι ανήκουν εις άνθρωπον δίκαιον και ελεύθερον»΄

1830 ΕΚΘΕΣΙΣ ΚΕΦΑΛΙΚΗΣ ΠΟΙΝΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΘΕΙΣΗΣ ΕΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑ

« ΄Εκθεσις κεφαλικής ποινής εκτελεσθείσης εν Καλαμάτα 

την 17 Νοεμβρίου 1830. 

Κατά την υπ’ αριθμ. Λ΄ εγκληματικήν απόφασιν 

του κατά την Κάτω Μεσσηνία Πρωτοκλήτου Δικαστηρίου 

της 4 Νοεμβρίου 1830.

Ο Δημήτριος Κασιμάτης Σπαρτιάτης, ετών 35, ήτο συντροφοναύτης εις το ιόνιον πλοίον  του εκ Κυθήρων Θεοδωρή Λογοθέτου κατά το 1826, ότε ανεχώρησεν το πλοίο αυτό από Σύραν εις Μεθώνην φέρον επιβάτας την Ραλλούν, σύζυγον του Αινίτου Δημητρίου Μαλκότα, τον υιόν αυτής Μιχαλάκην και τον υπηρέτην της Λασκαράκην.  Καθ’ οδόν πλησίον της Ελαφονήσου, ο πλοίαρχος και οι ναύται εφόνευσαν τους ειρημένους  τρείς επιβάτας και διήρπασαν τα χρήματα και τα πράγματά των.

Ο Δημήτριος Κασιμάκος, εις των κακουργησάντων, συλληφθείς υπεβλήθη εις το ανήκον Δικαστήριον, και δια της άνω μνησθείσης αποφάσεως κατεδικασθη εις θάνατον, ως αποδειχθείς ένοχος φονοπειρατίας.

Ο κατάδικος δι’ αναφοράς του από α΄  Σεπτεμβρίου 1830 προς την Α.Ε εζητήσατο χάριν,  αλλ’ η Κυβέρνησις απήντησεν ότι δεν δύναται να παραχωρήση χαριν δια τοιαύτα εγκλήματα.

Όθεν το Δικαστήριον διέταξε την εκτέλεσιν της ειρημένης αποφάσεώς του, ήτις κ’ εξετελέσθη κατά την εφεξής υπ’ αριθμόν 716 αναφοράν της Αστυνομίας Καλαμάτας.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

Προς τον Διοικητήν Καλαμάτας και  Νησίου ,

Ο πρ. Αστυνόμος Καλαμάτας.

Κατά την έννοιαν της υπ’ αρι. 854 προσκλήσεως της Διοικήσεως ταύτης και του επισυναπτομένου αντιγράφου της Διαταγής του Δικαστηρίου, προσκαλέσας τον αρχηγόν της ενταύθα πολιτικής φρουράς, και απελθών μετ’ αυτού την χθεσινήν μετά την μεσημβρίαν, άμα εγχειρισθείσης  μοι της αυτής προσκλήσεως  εις το ενταύθα Δεσμωτήριον, παρέλαβον τον εν αυτώ κατάδικον Δημάκην κασιμάκον, και φρουρούμενον παρ’ όλης της εκτελεστικής δυνάμεως και παρά του περί ου είρηται αρχηγού , οδηγήσας αυτόν  εις το Δικαστήριον.  Εκεί ο πρόεδρος του Δικαστηρίου ανέγνωσεν εις αυτόν την πράξιν ,  δι’ ης απορρίπτεται η της χάριτος αίτησις νουθετήσας και προτρέψας τον άνθρωπον  κατά το ενόν, όπως αφοσιωθή εις το έλεος του παντοδυνάμου` επομένως τούτου πλησιάσας  εις τον κατάδικον, επ’ αυτώ τούτω διορισθείς πνευματικός πατήρ  αρχιμανδρίτης  Γεράσιμος ιερομόναχος , φέρων την ιερατικήν του στολήν και με τον σταυρόν εις τας χείρας  τον καθοδήγησε τα εικότα` μετά την πράξιν ταύτην dε συνοδεύσαντες αυτόν κατά το όμοιον τρόπον μεταφέραμεν εις τον ιερόν ναόν του μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, ένθα εισελθών αυτός και ο παρακολουθών ιερεύς , διετάχθησαν ακολούθως οι στρατιώται να περικυκλώσσωσι την εκκλησίαν φυλάττοντες ακριβώς τας θύρας της εισόδου και εξόδου.

Έμεινε λοιπόν ο καταδικος εις την εκκλησίαν χθες μετά την μεσημβρίαν και εφεξής δι’ όλης της νυκτός , εξομολογούμενος εις τον ιερέα τα αμαρτήματά του και προσευχόμενος αδιακόπως μέχρι σήμερον το πρωί.

Τότε προς πλειοτέραν αισθαντικήν παράταξιν, διέταξα να σημάνωσι  όλους τους ιερούς κώδωνας καθ’ ον τρόπον συνειθίζεται  εις τον εντφιασμόν των θνησκόντων , και ταυτοχρόνως  με το κτύπημα  των κωδώνων συνοδεύσαμεν  αυτόν εις τον τόπον της καταδίκης  εις την παλαιάν επικαλουμένην Μητρόπολιν  και παλιά μνήματα, συνακολουθούντος  και του ιερέως καθ’ όλην την  διάρκειαν της οδοιπορίας, αφού προηγουμένως  διήλθομεν  δια της αγοράς έχοντες  περιεστοιχισμένον καλώς  τον κατάδικον παρ όλης της οπλοφόρου φρουράς.

Εκεί εκαθέσθη ο κατάδικος επί του προετοιμασθέντος τάφου του παραινούμενος  μ’ όλην την ζέσιν παρά του ιερέως, και αφού εκαλύφθησαν οι οφαθλμοί του, τρείς εκ των στρατιωτών πυροβολήσαντες  κατά της κεφαλής του  τον εθανάτωσαν εις την στιγμήν. Τοιουτοτρόπως δε τελειωθείσης  της εκτελέσεως της ποινής. Ο ιερεύς ενταφίασεν αυτόν με τας απαιτουμένας θρησκευτικάς τελετάς.

Αλλ’ εις την οποίαν διευθύνω εις το Δικαστήριον τούτο κατά χρέος έκθεσιν της ειρημένης κεφαλικής εκτελέσεως, δεν δύναμαι ν’ αποσιωπήσω τη γενναιότητα του καταδίκου , όστις καθ’ όλον το διάστημα της παρατάξεως δεν έδειξε την παραμικράν δειλίαν του θανάτου` αλλ’ εφαίνετο σχεδόν όλος αδιάφορος, νουθετών το πλήθος των παρακολουθούντων θεατών να λάβωσι παράδειγμα από τον εαυτόν του, και να ζώσι τιμίως εις τον κοινωνικόν τούτον βίον δια να μη γίνωσι μέτοχοι της τύχης του.

Εν Καλαμάτα τη 17 Νοεμβρίου 1830

Ο Αστυνόμος Ζ. Μαρατάς»

1861 ΕΩΣ 1899

ΕΤΟΣ 1861

- O δικηγόρος Γεώργιoς Καφόπoυλoς, στην εφημερίδα " Πελoπόννησoς"  το 1861  γράφει:

 « Η αχρηματία προ πολλού καταμαστίζει τoν τόπoν. Η μεταξοσκωληκοτροφία ηφανίσθη, αι σταφίδες εν μέρει κατεστράφησαν τα σύκα το κυριoν προϊόν της Μεσσηνίας, oλoκλήρως σχεδόν απωλέσθησαν...oι δημόσιοι εισπράκτορες μετά στρατιωτικής δυνάμεως περιφέρονται από χωρίoν εις χωρίoν, και από καλύβην εις καλύβην, απαιτούντες από τους oφειλέτας χρήματα».










ΕΤΟΣ 1877
ΔΙΚΗΓΟΡΟΙ:
Γεώργιος Γεωργαντάκης, Γεώργιος Δαμηλάτης, Ευστ. Κωνσταντινίδης, Σπυρίδων Χ Δουκάκης, 

ΕΤΟΣ 1897

Διορίζεται δικηγόρος στο Πρωτοδικείο Καλαμάτας  ο από τη Πύλο καταγόμενος  Αναστάσιος Κουμάντος.

1900 ΕΩΣ 1919

1886
Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Καλαμών είναι ο δικηγόρος  Κυταριόλος

.

1904

" «ΘΑΡΡΟΣ»

ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΜΕΣΣΗΝΙΑΚΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

ΕΝ ΚΑΛΑΜΑΙΣ

Απόδειξη της 7 Δεκεμβρίου 1904 όπου αναγράφεται ότι : « Ο κ. Χρ. Καραγγιάννης επλήρωσε εις το ταμείον του « ΘΑΡΡΟΥΣ»  δραχ. πέντε «5»  δια ( δημοσιοποίηση της αγωγής κατά των …-- λέξεις δυσανάγνωστες ). Εν Καλάμαις τη 7 Δεκεμβρίου 1904

Ο ΤΑΜΙΑΣ

Υπογραφή

Ιωάννης Χαρ. Αποστολάκης"

.

Η απόδειξη είναι χειρόγραφη, γραμμένη με ωραία  καλλιγραφικά γράμματα του Ιωάννη Χαρ. Αποστολάκη  ( 1879- 1906),  ο οποίος   διετέλεσε γενικός γραμματέας του Δικηγορικού Συλλόγου Καλαμάτας. 

Ουτοπικός σοσιαλιστής ο Ιωάννης Αποστολάκης, συμμετείχε στο κοινωνικό κίνημα της εποχής  στο πλευρό των εργαζομένων.  Εξέδωσε την εβδομαδιαία εφημερίδα               «Πρόνοια»  (1896 -1898),  την οποία διαδέχθηκε στη συνέχεια στις 4.1.1899 η καθημερινή εφημερίδα « ΘΑΡΡΟΣ».

Ο Χρ. Καραγγιάννης που φαίνεται να δημοσιεύει αγωγή,  δεν έχει μέχρι σήμερα γνωστά στοιχεία. Όμως από το 1882 δικηγορούσε τότε στη πόλη ο Νικόλαος Ι Καραγιάννης,, ο οποίος καταγόταν από τη Μεθώνη  και διετέλεσε το 1909 Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Καλαμών, και είχε διατελέσει διευθυντής της εβδομαδιαίας εφημερίδος  " Τύπος Μεσσηνιακός" ( 1883-1886)  

1905

Εκλέγεται το πρώτο Διοικητικό Συμβούλιον του 

Δικηγορικού Συλλόγου Καλαμάτας:  

"...εψηφοφόρησαν εν όλω  40 δικηγόροι... και επειδή κατά

 το Καταστατικόν  ο λαβών του πλείονας ψήφους σύμβουλος

 προεδρεύει, οι δε οι κκ Δικαίος και Καραγιάννης 

ισοψήφισαν, απεφάσισεν ο κλήρος ίνα κατα 

το πρώτον έτος προεδρεύσει ο κ. Δικαίος.             

1907

"....Υπ' αριθμόν... 1715.....  25 Οκτωβρίου  1907 απόφαση.... σύνθεση δικαστηρίου των εν Καλάμαις Πρωτοδικών. Συγκείμενον εκ των δικαστών Λεων. Δούνια Προέδρου, Εισηγητού Στεφ. Φατσέα και Αποστολ. Παπαντωνίου........των εναγόντων παραστάντων δια του πληρεξουσίου των Λεωνίδα Καπετανάκη, δικηγόρου..."

1914.
"... φέρονται ως πιθανότεροι δημοτικοί σύμβουλοι οι εξής : "...1) Μάρκος Δαζέας, δικηγόρος 2) Π. Σάλμας, δικηγόρος 3) Ι. Κάστανος, δικηγόρος,...6) Νικολ. Καραγιάννης, δικηγόρος 7)Γεώργιος Δικαιάκος, δικηγόρος, ...15) Π. Παλαμάρας, δικηγόρος 16) Π. Κατσέας, δικηγόρος..."

1916, οι δικηγόροι της πόλεως των Καλαμών αναγράφονται στο δίπλα κατάλογο. Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου είναι  ο Γ. Μπουρατίνος.

Η ΠΡΩΤΗ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΔΙΚΑΣΤΗΣ

ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ ΑΝΝΑ

Γεννήθηκε στη Καλαμάτα το 1925 και αποφοίτησε από το γυμνάσιο της γενέτειράς της. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ακολούθησε τον δικαστικό κλάδο. Το 1959 διορίσθηκε έμμισθος Πάρεδρος Αθηνών.Το 1961 προήχθη σε Πρωτοδίκη Σπάρτης. Είναι η πρώτη ελληνίδα δικαστής.

Ν ΚΟΥΛΟΥΜΒΑΚΟΥ: ΠΡΟΛΟΓΟΣ στην « Ιστορία του Δικηγορικού Συλλόγου Καλαμάτας 1927-1947»,

Ν. Κουλουμβάκος

"Μέσα στα είκοσι χρόνια που πέρασαν …. που άλλα μεν ήταν χαρούμενα και άλλα θλιμμένα και δύστυχα, οι τάξεις των δικηγόρων του συλλόγου μας, από τη μια μεριά αραιώθηκαν και από την άλλη συμπληρώθηκαν από καινούργιους επιστήμονες.

Αλλά εάν τα κενά, σαν αριθμοί, που ο θάνατος αφήκε συμπληρώθηκαν, το κενό, το απέραντο κενό που αφήκε ο θάνατος μερικών, ούτε συμπληρώθηκε ούτε θα συμπληρωθεί, γιατί οι συνάδελφοί μας εκείνοι ήταν μορφές που επιβλήθηκαν στο νομικό κόσμο της Ελλάδας, με την απέραντη επιστημοσύνη τους, την απλότητά τους ή και με την ιδιορρυθμία τους, και που μέχρι σήμερα ούτε φάνηκαν άξιοι διάδοχοί τους, ούτε φαίνεται ότι θα φανούν.

Αντιπροσωπεύουν μια εποχή που έσβησε μετά το θάνατό τους, εποχή που ήταν η συνεχής τήρηση  μιας παράστασης, που καλλιέργησαν όσοι παλιοί μόχθησαν να στερεώσουν το δικηγόρο στη συνείδηση του κόσμου, που ατυχώς έσβησε μαζί τους.

Ειδικότερα είναι μορφές που επέβαλαν, με το κύρος τους, τον επιστημονικό, τον δικηγορικό σύλλογο σαν πρώτο ανάμεσα στους λοιπούς συλλόγους της Ελλάδος και που τον ετίμησαν ανάμεσα στους παλιούς δικαστικούς, που  θεωρούσαν σαν νέο πανεπιστήμιο, για τους νέους δικαστές, το Πρωτοδικείο Καλαμών.

Είναι τύποι που με τη ζωή τους έδωσαν ένα όλως ιδιαίτερο  τοπικό χρώμα στο σύλλογο. 

Είναι τέλος εκείνοι που είτε σαν μορφές είτε σαν τύποι έγραψαν, μια ιδιαίτερη ιστορία , την ιστορία του συλλόγου μας.

Στους θλιμμένους χρόνους της εξορίας μου, στην Αθήνα, που την επέβαλε η τραγική μοίρα που ατυχώς είναι η μοίρα της Ελλάδας μας, στους χρόνους τους αιματοβαμμένους, χρέος νόμισα,  πως είχα να σκιτσάρω τους αντιπροσωπευτικούς τύπους, και τούτο σαν μνημόσυνο, σε κείνους στους οποίους αν και τους ανήκει, ολόκληρος ο σεβασμός μας, για ότι μας έκαναν, δεν σταθήκαμε ικανοί να τους γνωρίσουμε στους νεώτερους σε όλης τους τη μεγαλοπρέπεια.

Έζησα μαζί τους 20 ολόκληρα χρόνια,  τους είδα, τους σεβάστηκα και τους αγάπησα, ό, τι δε από τη ζωή τους ευλαβικά κράτησα στη μνήμη μου, θα προσπαθήσω να το δώσω στο χαρτί,  με ξεχωριστά για το καθένα σκίτσα, για να μπορούν ίσως κάποτε, όταν ... ρίξει ευνοϊκή ματιά  στο δύστυχο τόπο μας και αποκατασταθεί η γαλήνη στη ψυχή μας, σε καιρό δηλαδή που ταιριάζει να μνημονευθεί η ζωή εκείνων, επίσημα, σαν χρέος τιμής στη μνήμη τους.

Τα σκίτσα μου αυτά, αν αξίζουν, θα λάβουν κάποτε τη θέση της ευλαβικής ανάλυσης της ζωής και του έργου των, αν και δεν έχουν την αξία μιας συνοπτικής βιογραφίας, θα διατηρήσουν όμως κάποιο χρώμα, από το παλιό, αγαπημένο χρώμα που θα δώσει την ευκαιρία  στους αξιότερους να καταπιαστούν σοβαρότερα και στους νεώτερους να πάρουν μια ιδέα ποιοι προηγήθηκαν και τι παράδειγμα άφησαν, που ίσως θεωρήσουν καλό να το τάξουν, σαν ρυθμιστικό κανόνα της δικιάς των ζωής.

Η ακρίβεια τυχόν γεγονότων που θ’ αναφερθούν, στηρίζεται αποκλειστικά στη μνήμη η οποία κατά τον Δροσίνην".

Όταν με το χειμώνιασμα η ζωή

τα φύλλα τα τινάζει

Όσα δεν παίρνει ο άνεμος

η Μνήμη τα συνάζει.

Ιανουάριος 1948.

Ν. Κουλουμβάκος

{ Σημειώσεις:
Ο Ν. Κουλουμβάκος, γεννήθηκε στη Καλαμάτα το 1903, Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και το 1925 έγινε δικηγόρος στη Καλαμάτα. Αγωνιστής της αριστεράς (κομουνιστής), φυλακίστηκε στη δικτατορία του Μεταξά. 

Έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση, ως στέλεχος του ΕΑΜ Μεσσηνίας και μέλος του δικαστικού τμήματος της ΙΙΙ Μεραρχίας του ΕΛΑΣ (1944). Μετά τη Κατοχή διώχθηκε, φυλακίστηκε και εξορίστηκε από το Κράτος της "Δεξιάς" ..  

Η Ιστορία του Κουλομβάκου, προέρχεται από μισοφθαρμένο χειρόγραφο που έτυχε να περιέλθει στα χέρια μου, γραμμένη στην εξορία όπου βρισκόταν ο συγγραφέας.  

Όσα τυχόν στοιχεία δημοσιεύω, για να συμπληρώσω και διευκρινίσω αναφορές στην ιστορία του Κουλουμβάκου  είναι συλλογή από διάφορες πηγές, και όχι από το αρχείο του ΔΣ Καλαμάτας,  γιατί μέχρι και επί Προεδρίας Π. Ανδριανόπουλου, δεν μου επέτρεψαν πρόσβαση στα βιβλία και το αρχείο του Συλλόγου, προφανώς λόγω της πολιτικής μου τοποθετήσεως.. 

Η φωτογραφία του Κουλουμβάκου, είναι από το αρχείο του αρχαιολάτρη, ιστοριοδίφη, και συγγραφέα, μπάρμπα Γιάννη "του σοφού" (Γιάννη Ταβουλαρέα) δημοσιευμένη από τον Γιαννούλη Παναγιωτόπουλο, σύντροφο, στους αγώνες και συνεξόριστο του  Κουλουμβάκου.

Ο Νίκος Καράμπελας στο " Μεσσηνιακό βιογραφικό Λεξικό",   έχει καταχωρίσει τον συγγραφέα με το επώνυμο: "Ν Κολομβάκος".

ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΛΑΧΟΓΙΑΝΝΗΣ

« Αξίζει για τους νέους δικηγόρους να λεχθεί..... Όπως πολλοί θα θυμούνται, τα δικαστήρια προ του 1940 στεγάζονταν στα συνεχόμενα οικήματα των αδελφών Μπενιάδη και Χρυσοσπάθη στην πλατεία της Φραγκόλιμνας, η δε Εισαγγελία στην οικία του κ. Χαράλαμπου Δημητρούλια  επί της οδού Υπαπαντής.

Το ισόγειο της Εισαγγελίας, μετά την εκεί κατά το 1926 επισυμβάσαν πυρκαγιά της Εισαγγελίας, διαρρυθμίστηκαν κατά την ανέγερση των πυρπολημένων κτιρίων εις πλήθος ανεκτών δικηγορικών γραφείων, ο δε πέριξ της Εισαγγελίας χώρος  κατακλύσθηκε από δικηγορικά γραφεία.

 Νέοι και παλαιοί δικηγόροι στεγάστηκαν στα γύρο οικήματα του κ. Χαραλ. Δημητρούλια, Kαμαρινάκη , Εφεσίου, Μπάκα κλπ.

Μια παλιά συνήθεια που ζει ακόμα ανάμεσα στους δικηγόρους , είναι οι δικηγόροι της Καλαμάτας, να συγκεντρώνουν τα γραφεία τους γύρω από τα δικαστικά καταστήματα. Έτσι και τώρα είμαστε συγκεντρωμένοι γύρο από την Εισαγγελία  με κέντρο το  γραφείο Βλαχογιάννη - Γιαννακόπουλου - Αντωνόπουλου.

Το γραφείο  αυτό ήταν ακριβώς απέναντι της οικίας Δημητρούλια επί της προσόψεώς της, επί της οδού Υπαπαντής και επί της οικίας Kαμαρινάκη, περιλαμβανούσης 4 εν όλω δικηγορικά γραφεία.

Το πρώτο και γωνιακό ήταν του Παπανικολόπουλου, το αμέσως επόμενο του Βλαχογιάννη, ύστερα του Πατριαρχέα, το άλλο του Ξανθάκη, ύστερα του Μανίνου και το τελευταίο και πάντοτε κλειστό του Γ. Μαράκα.

Ακριβώς επί του πεζοδρομίου της οικοδομής αυτής και μεταξύ των γραφείων Ξανθάκη - Μαράκα, η άγρυπνη φροντίδα του Βλαχογιάννη είχε διασώσει από την εκπολιτιστική μανία του δήμαρχου Κροντήρη μια μικρή ακακία η οποία προορίστηκε να σκιάσει κάτω από τη σκιά της, όλη της ζωηράδα των δικηγόρων της εποχής.

Ο Γιάννης Βλαχόγιανης σαν άλλος αρχαίος φιλόσοφος είχε εγκαταστήσει κάτω από το φτωχικό φύλλωμα της μικρής ακακίας, τη σχολή του, τη σχολή της χαράς, της αφροντισιάς, της ομόνοιας , τα χειμερινά ηλιόλουστα μεσημεριανά και απογευματινά έβλεπε ο διαβάτης της οδού Υπαπαντής ένα πλήθος δικηγόρων  εκεί να λιάζονται , να συζητούν και επί το πλείστον να θορυβούν.

Το δεντράκι, αντιπροσώπευε ένα κομμάτι, το καλύτερο κομμάτι ση ζωής πάρα πολλών σημερινών δικηγόρων.

Κάτω από το δεντράκι ενεφανίζετο καθημερινά  ότι ωραιότερο είχε να επιδείξει ο δικηγορικός σύλλογος  σε πνεύμα.

Εκεί ο Πατριαρχέας με το αδιάπτωτο κέφι του, εκεί ο Μενεσόπουλος με την ιδιόρρυθμη θυμοσοφία του, εκεί ο Μαράκας με το σπιρτόζικο πνεύμα του , εκεί ο Κωστόπουλος  Αντώνιος κακοκομεταχειριστής της χρονολογίας , εκεί ο Κάρτσωνας , εκεί ο Αντώνιος Μποέμ ο Ξανθάκης , ο καλαματιανός δικηγόρος Κουτσομητόπουλος, Δικαίος, Ζέρβας, Χριστοφιλόπουλος, εκεί προ πάντός ο Βλαχογιάννης η κλώσσα της συντροφιάς μας.

Κάτω από το Δεντράκι ακούγονταν τα ωραιότερα ανέκδοτα της ζωής των προηγουμένων δικηγόρων και των τωρινών, ο Μακράκης, η τότε ζωντανή ιστορία της παλιάς Καλαμάτας εκεί ξεσπούσε, εξαντλώντας την υπομονή των ακροατών του, ο Κωστόπουλος εκεί επέμενε και καθημερινά καυγάδιζε  με το Βλαχόγιαννη γιατί ο δεύτερος διόρθωνε πάντοτε τις χρονολογίες στις διηγήσεις του πρώτου, ο οποίος σε πείσμα εκείνου τοποθετούσε  πράγματα και γεγονότα σε προϊστορικές εποχές...               Έτσι πολλές φορές ο Κωστόπουλος λαβαίνοντας μέρος σε μια συζήτηση, θυμόταν ξαφνικά καμιά ιστορία της παλιάς εποχής και με ελαφρά συνείδηση μας την πάσαρε αφού την διασκεύαζε με τη καταπληκτική προχειρότητα που τον διέκρινε, ώστε να σχετίζετε με το θέμα της συζήτησης, σαν ιστορία πρόσφατη. Και εδώ ακριβώς και την ώρα που εκείνος ήταν απορροφημένος από τη διήγηση, ξεφάντωνε ο Βλαχόγιαννης, ο οποίος σε καμία περίπτωση δεν άφηνε τον Κωστόπουλο να αμαρτήσει για να του θυμίσει  ότι η ιστορία αυτή έλαβε χώρα προ 40 ετών με άλλα πρόσωπα και διαφορετικές συνθήκες και ότι ο ίδιος ο Κωστόπουλος την είχε διηγηθεί πλέον από 20 φορές εντελώς διάφορα της μιας από την άλλη.

Και η παρατήρηση του Βλαχόγιαννη ήταν μεν πάντοτε σωστή, ηλεγμένη  και από τους νεώτερους εξ’ αιτίας  της ιστορίας της μονομαχίας  του Ε. Κουλουμβάκη τότε δικηγόρου Καλαμών  με τον τότε Δ.ντην Χωροφυλακής Στριστομπολαι την οποία ηρέσκετο να διηγείται ο Κωστόπουλος , πάντοτε όμως εντελώς διάφορον, εγένετο όμως με  τον ιδιάζοντα του Βλαχογιάννη τρόπον , έτσι που προκαλούσε το γέλωτα και αυτού του Κ.


Ο Βλαχόγιαννης ήταν άνθρωπος που είχε  ....τα όρια της ηλικίας, γιατί αν και ήταν 60 χρονών σκεπτόταν και δρούσε ανάλογα με τις περιστάσεις και σαν νέος 25 ετών και σαν 40 ή και σαν 60. Τίποτα δεν ήταν ικανό να εμποδίσει το Βλαχογιάννη , που σημειωτέον βαρυνόταν με τεράστια οικονομικά βάρη και οι οικονομικές δυσκολίες ήταν γι’ αυτόν καθημερινό άθλημα, να σκεφτεί και να δρα σαν παιδί. Το γέλιο και η αναζήτηση της χαράς ήταν η πραγματική του ενασχόληση....................

.....................

Ψηλός με τ’ άσπρα μαλλιά του άτακτα φάνταζε από μακριά σαν τις γέρικες εκείνες βουνοκορφές που υψώνονται αιώνια χιονισμένες υπερήφανες γιατί ο καταλύτης χρόνος τις αφήνει ανέπαφες.........

Βουβή με τη καρδιά σφιγμένη τον συνόδευσε ... του δικηγορικού συλλόγου στη τελευταία του κατοικία, ένα δάκρυ ειλικρινό άνθησε στα μάτια όλων μας όταν ο παπάς μας κάλεσε να δώσουμε το τελευταίο ασπασμό, ένας λυγμός συντάραξε τα στήθια μας και η συνείδηση του κενού που άφηνε ο θάνατος του Βλαχόγιαννη  γύρω μας, μας καθιστά όλους βωβούς. Να γιατί προτιμήσαμε το βωβό αποχαιρετισμό από ένα τυπικό επικήδειο .....

...τα χρόνια της σκλαβιάς που ήλθαν και οι ασχήμιες της μεταπελευθερωτικής ζωής, δεν μας έδωσε την ευκαιρία να συναντηθούμε πάλι όλοι μαζί ... χαρούμενοι, γεμάτοι ελπίδα και αγάπη. Ελπίδα και αγάπη. Αν ποτέ έλθει η ευλογημένη αυτή ώρα τότε είμαι βέβαιος πως οι παλιοί θα ακούσουν πάλι τη γνώριμη φωνή του Γιάννη χαρούμενα να μας ευλογεί

Είθε να μην είναι μακριά η μέρα αυτή....»

Σημείωση:
Κείμενο είναι του τότε δικηγόρου Καλαμάτας,  Νικολάου Κολομβάκη, από την « Ιστορία του Δικηγορικού συλλόγου Καλαμάτας 1927-1947», γραμμένο στη Μακρόνησο όπου ήταν εξόριστος μετά τη Κατοχή.  Η φωτογραφία του Γιάννη Βλαχογιάννη είναι ευγενική παραχώρηση του φίλου μου Γιάννη, εγγονού του, Βλαχογιάννη, δικηγόρου Καλαμών που την αντέγραψε από το οικογενειακό του αρχείο. Δυστυχώς, δεν μου δόθηκε η δυνατότητα, μέχρι σήμερα, να χρησιμοποιήσω τα αρχεία του Δικηγορικού Συλλόγου Καλαμάτας για ανεύρεση στοιχείων για τους παλιούς δικηγόρους.  Στο κείμενο έχει διατηρηθεί η γραφή του συγγραφέα.