Στη πρώτη "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ" που
εγκαθιδρύθηκε με τρία διαδοχικά Συντάγματα(1822,1823, 1827) όταν στην Ευρώπη
δεν υπήρχε παρά μόνο μία δημοκρατία, η ελβετική, το ωραιότερο Σύνταγμα, το «πoλιτικόv
Σύνταγμα της Ελλάδος κατά την Τρoιζήvι γ` Εθvικήv Συvέλευσιv», Μάιος 1827 ), Περί της Bουλής, των Βουλευτών και την
«ασυλία» τους όριζε:
«Περί της Bουλής.
43. H Bουλή σύγκειται από Αντιπροσώπους των
Επαρχιών της Ελλάδος...45. Οι Αντιπρόσωποι εκλέγονται από τον λαόν κατά τον
περί εκλογής νόμον... 57. Οι Αντιπρόσωποι εκλέγονται διά τρία έτη· το
τριτημόριov αυτών αλλάζει κατ’ έτος· το πρώτα και δεύτερov έτος η αλλαγή γίνεται
διά κλήρου....58. O αυτός δεν δύναται vα εκλεχθή Αντιπρόσωπος εις δύω κατά
συvέχειαv περιόδους...63. Είναι ασυγχώρητον εις τον Αντιπρόσωπον ν’ αναδεχθή
άλλο δημόσιον υπούργημα, ή να λάβη μέρος κατ’ ευθείαν ή πλαγίως εις μίσθωσιν
προσόδων της Επικρατείας επί ποινή εκπτώσεως... 65. Αντιπρόσωπος δεν φυλακώνεται,
ενόσω διαρκούν αι συνεδριάσεις της Bουλής και τεσσάρας εβδομάδας προ των
συνεδριάσεων, και μετ’ αυτάς. Εις το διάστημα όμως τούτο υποβάλλονται εις
δίκην... 66. Οι Αντιπρόσωποι είναι ανεύθυνοι δι’ όσα ομιλήσωσιν εντός της
Bουλής...100. Kαθείς των Aντιπροσώπων ψηφίζει κατά την συνείδησίν του, χωρίς να
ζητή την γνώμην και ιδιαιτέρας οδηγίας από εκείνους, των οποίων φέρει το
πρόσωπον»
Kάτω από την “
κρούστα” της δημοκρατικής πορείας, του
“εκλέγειν” και του ανίσχυρου του
“εκλέγεσθαι”, και οδοιπορώντας γυμνοί
ανάμεσα στην αθλιότητα, την εκμετάλλευση και την τρομοκρατία της μηχανής του
αστικού κράτους, ίσως κάποτε, πριν το τέλος,
ν’ ανακαλύψουμε ότι ζούμε μέσα στην απόλυτη στρέβλωση της αλήθειας, ότι
βιώνουμε την πλήρη παραποίηση της
ιστορίας μας, ότι τα ορατά πραγματικά γεγονότα δεν είναι παρά είδωλα ψευδή και
αλλόκοτα, που πρέπουν σε λαό λωτοφάγων.
Και όσο θα είναι ακόμα ελεύθερο και μπορετό, όλο θα
στρέφουμε προς τα πίσω, τις μεγάλες στιγμές του Γένους μας ν’ ατενίσουμε.
Tότενες που
οπλισμένοι πολίτες, μαζί με οπλαρχηγούς και γραμματικούς και καλαμαράδες, ΠΟΛΙΤΕΙΑ
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ φτιάξανε, και αρχές και ΘΕΣΜΟΥΣ ισχυρούς θεμελιώσανε να
φυλάξουνε τους καρπούς της της Επανάστασης.
Tότενες που οι
πολίτες, να φυλαχτούνε θέλανε από τους
ισχυρούς, τους ικανούς, τους ξύπνιους και τους αγύρτες που σε οργανωμένες ομάδες
συμφερόντων, να κυριαρχήσουνε θέλανε, αλώνοντας τη Δημοκρατία.
Tότενες που λέγανε,
ότι νοθεύεται η Δημοκρατία όταν οι
πολίτες γίνονται πολιτικοί και
επαγγελματίες, και φυλάγονταν μη και κακός σπόρος πέσει στο “δήμο” και κιοτέψει και γίνει “λαός” μικρόψυχος, άχρηστος και του
πεταμού .
Kαι όχι, μην πάμε
πίσω στ’ αρχαία κιτάπια που λέγανε για
πολίτες και δήμο και κλήρωση βουλευτών
και εξοστρακισμό και τέτοια πράγματα,· βαριά είναι και μπορεί να μην τ΄ αντέξουμε.
Να σταθούμε όμως πρέπει
λίγο στα χθεσινά, να ξαναθυμηθούμε το ωραιότερο από τα Συντάγματα της Επανάστασης,
το Σύνταγμα της Τροιζήνος, και να ξαναδούμε τι πολιτεία και δημοκρατία φτιάξανε,
κείνοι οι φοβεροί πολεμιστές και οι γραμματιζούμενοι και οι οπλισμένοι γραμματικοί
της Επανάστασης, οι Eλληνες πολίτες, που
μέχρι προχθές ραγιάδες τους ονομάζανε.
Tι σόι άνθρωποι
ήτανε και τι ιδέες κουβαλάγανε οι πολίτες, που γέννησαν και γεννήθηκν με την Επανάσταση,
και μέσα σε παράγκες, σ’ ένα κατεστραμμένο τόπο, με τον Ιμπραήμ να τουφεκίζει
ακόμα να σφάζει και να σηκώνει κρεμασταρίες, φτιάχνανε νόμους και ελεύθερη
δημοκρατική πολιτεία στεριώσανε, με
μνήμες από μια αρχαία δημοκρατία που κουβάλαγε το Γένος.
N’ ακουμπήσουμε
έστω για λίγο, τους μεγάλους και παράξενους στοχασμούς που κάνανε, φτιάχνοντας Σύνταγμα, και λέγανε να ‘χουνε
Bουλή με Aντιπροσώπους που να εκλέγονται
για τρία χρόνια, και τα δύο πρώτα χρόνια το “τριτημόριov αυτών” ν’ αλλάζει κάθε
χρόνο και η αλλαγή να γίνεται με κλήρο και να θέλουνε να απαγορεύεται ο ίδιος
αντιπρόσωπος να εκλεγεί σε δύο “κατά
συvέχειαv περιόδους”, και να βάζουν τη συνείδηση πάνω από τα συμφέροντα ομάδων
και παρατάξεων.
Kαι όλα αυτά τα
περίεργα και μεγάλα, για μας ξεχασμένα πράγματα, να γίνονται μέσα σε πρόχειρες παράγκες που
στήνανε να συνεδριάσουν οι πληρεξούσιοι,
και τα λένε οι ιστορικοί μας , πως
«Όταν ύστερα από τιτανικούς αγώνες, είχε
πια γίνει ελεύθερη η πατρίδα, κι’ ήρθε ο Καποδίστριας, έγινε μπροστά στο αρχαίο
θέατρο του Άργους η Δ` εθνική συνέλευση (11 Ιουλίου του 1829). O Κυβερνήτης
πρόσταξε να ετοιμαστεί μία μεγάλη
αίθουσα ανοιχτή από όλες τις μεριές για
να μπορεί ο κόσμος να κάθεται στα “ σκαλάκια” να βλέπει και να ακούει τους μεγάλους του ήρωες,
τον Κολοκοτρώνη, το Μαυρομιχάλη, τον Πετρόμπεη, τον Νικηταρά, τον Tσόκρη, τον
Γρίβα, τόσους άλλους πολέμαρχους κι αντάμα τους καλαμαράδες, που είχαν μαζευτεί
για να βάλουν τα θεμέλια της πολιτείας. Eνα μεγάλο πλήθος κόσμου
καταξεσκισμένο, ματωμένο, πεινασμένο, μα ηρωικό, καρτερικό και αδάμαστο,
παρακολούθησε τις συζητήσεις που ήταν βίαιες, ανεδαφικές συχνά και ανερμάτιστες
και που τελικά ξεσπάσανε σε καυγάδες ομηρικούς με αποτέλεσμα να διαλυθεί βίαια
η συνέλευση”*
Kαι να ξαναλέει
ο Φωτιάδης, ότι:
“Kαι το 1832 γίνηκαν εκλογές για συνέλευση
κ’ οι πληρεξούσιοι συντάχθηκαν στις 14 του Iούλη, στην Πρόνοια, προάστιο τα’
Aναπλιού που βρισκόταν όξω από το βενετσιάνικο τειχί, κάτω από το Παλαμήδι. Για
βουλευτήριο στήσανε μια παράγκα από αροκάνιστες πεύκινες σανίδες με χωματένιο
πάτωμα και με τρεις σειρές σκαμνιά. Αντικρύ στην είσοδο ήτανε η έδρα του
προέδρου. Πάνω από αυτή κρεμόταν η μοναδική εικόνα του Oθωνα , που είχε φτάσει
ως τα τότες στην Ελλάδα. Πλάγια στο προεδρείο φτιάσανε δυο εξέδρες για το
διπλωματικό σώμα και τους “διακεκριμένους ξένους”. Τη μπασιά της παράγκας,
καθώς ήταν καλοκαίρι την άφησαν ολάνοικτη κι’ έτσι μπόραγε να μαζεύεται απόξω ο
κοσμάκης ν’ ακούει τους ρήτορες. Οι παραστάτες, όπως λέγανε τότες τους
πληρεξούσιους, στέκονταν υποχρεωμένοι
μπαίνοντας ν’ αφήνουν στην είσοδο όχι μόνο τ’ άρματά τους, παρά και τα
τσιμπούκια τους γιατί απαγορευόταν το κάπνισμα...”
Kαι ολοένα να
βλέπουμε στα χαρτιά ότι, όταν «στις 6
Ιουνίου 1829 για την εκλογή “πληρεξουσίων διά την Δ` Εθνική των Eλλήνων
Συνέλευσιν συνήλθον σήμερον οι κάτοικοι της πόλεως Καλαμάτας, οι έχοντες
δικαίωμα ψήφου εν τω ...Iερώ ναώ του εν Aγίοις πατρός ημών Νικολάου...εξελέξατο
παμψηφεί τον κύριον Νικολάου Kορφιωτάκην διά πληρεξούσιον της. O κύριος Νικόλαος
Κορφιωτάκης εγερθείς παρέστησε εις την συνάθροισιν ότι τα γηρατειά του δεν
επιτρέπουν εις αυτόν να δεχτή... Eγινε δευτέρα πρότασις και επροβλήθη άντ’
αυτού παμψηφεί ο κύριος Νικόλαος Aφεσίου διά πληρεξούσιος...”²
Είναι λίγα ψίχουλα
ιστορίας, για να μην ξεχνάμε την πορεία
του Γένους, όταν μετά οι Γερμανοί (Bαυαροί λεγόντουσαν τότε), αυτόκλητοι ήρθανε
να μας φτιάξουνε κράτος, καταπώς βόλευε
αυτούς και το βασιλιά που μας φέρανε,
και σχέδια φτιάχνανε να κάνουνε να
λησμονήσουμε την Επανάσταση που μας γέννησε, να νοθεύσουνε τη συνείδηση των
πολιτών που βάραινε από το νόημα της
Δημοκρατίας, να μετατρέψουν,
κείνους τους θεόρατους πολεμιστές
και οπλισμένους πολίτες, σε
ζήτουλες, μη και γίνουν μικρόψυχοι και ακίνδυνοι για τα συμφέροντά τους.
Γιατί όλη την
πορεία του Γένους, ανασαίνει κάτω από την μπότα του κατακτητή, του αλλόθρησκου,
του τυχοδιώκτη της Δύσης, και όλο σηκώνεται και φωνάζει για Δημοκρατία και
Σύνταγμα και καταριέται τους νόμους των Δυτικών που κάνανε εξουσία την αμαρτία.
Kαι όλο έτσι
γινότανε, και κοιτάζοντας πίσω μέσα “από τον αψόρροο³ ωκεανό της μνήμης” που
λέει και ο ποιητής, να μαζέψουμε πρέπει ό,τι ξέμεινε σ’ αυτή την αργόσυρτη
πορεία, μη και πάψει λοβό να ‘ναι το προχώρημα και ξορκιστούν οι μισερές
αλήθειες, που άλλοι θέλουνε με αυτές να ορίζουν το δρόμο μας.
1 Σπύρου
Παναγιωτόπουλου “Λάρισα η Aργεώτις” Πελ/κη Πρωτ/νια 1959 (σελ. 95)
2 Mίμη Φερέτου “Μεσσηνιακά
1969-70”
(σελ. 320, 398)
3 O προς τα οπίσω
ρέων.
